Gastenboek

Hoi Shosha, je bent goud waard, voor ons - onderzoeksgroep lectoraat zorg en welzijn voor kwetsbare ouderen - , maar zeker ook voor alle mensen met dementie die met jou in contact komen! Keep on with the good work!

Zodra je je realiseert dat je een passie hebt geïdentificeerd, investeer je in jezelf. Zoek uit wat je moet weten, welke ervaring en expertise je moet ontwikkelen om de dingen te doen die je in je hart voelt en waarvan je zult genieten en die je zowel
mentaal als economisch zullen ondersteunen.

We zullen je volgen !!!

Mensen niet schelen hoeveel je weet totdat ze weten hoeveel u zorg

Gisteren 22-12 Shosha Ontmoet Op De Nieuwjaars borrel In Het Zonnenhuis ,Ondergetekende Is daar Al Jaren Bezig Als Vrijwilliger,We Raakten in gesprek en ik had al heel snel door hoe bevlogen ze is met de mensen, ik waardeer haar inzet, samen zullen we
in gesprek gaan ,en kijken wat we samen nog meer voor de mensen kunnen betekenen

Beste wensen.

Je schrijft vreselijk mooi. Hartverwarmend en liefdevol. Je bent een kanjer!

Hallo Shosha, fijn dat je onze documentaire onder de aandacht hebt gebracht. Wij zijn als vrijwilligers voor de locale TV van Harderwijk met dit onderwerp in aanraking gekomen en hopen hiermee meer begrip te kweken voor het onderwerp.

Dank je wel voor het antwoord via twitter ,

Zeer mooie en verzorgde informatie .

Met vele groeten , ..Alzheimer Liga Vlaanderen

Familiegroep regio Deinze

Hallo Shosha. Door je blog krijgen veel mensen meer inzicht. Hier gaat het ook die kant op hoewel het bij Henk in hoofdzaak het korte termijn geheugen is. Gisteren wist hij heel veel te vertellen over Basse Valgayette en zelfs de nemen van bewoners uit
de buurt. Zelf word ik ook vergeetachtiger maar hoop toch voor hem te kunnen blijven zorgen. Veranderingen brengen verwarring en achteruitgang dat wil ik vermijden. Je blog wordt vast een groot succes. Liefs van Riet.

Hoi Shosha,



Je hebt echt een mooie site opgezet. Ik vind het leuk en herkenbaar m je verhalen te lezen. Herkenbaar door het werk dat ik toch een aantal jaren heb gedaan. Je schrijft met veel respect over de mensen.




Ik ben benieuwd wat we nog meer te lezen krijgen over je ervaringen en hopelijk wordt het breed gedeeld en gesteund!!

Hoi Shosha, ik zou je heel graag aan suggesties willen helpen maar verblijf voor mijn werk veelal in Indonesie, een land waar weinig aandacht wordt besteedt aan bijvoorbeeld dementerende ouderen. Maar het is wel zo dat ouderen hier (dement of niet) normaliter
bij hun kinderen inwonen en dus deel blijven uitmaken van het gezin (en dus ook van de maatschappij) wat gunstig lijkt voor hun geestelijk welzijn. In Nederland wonen ouders veelal niet in bij hun kinderen (etnische minderheden uitgezonderd) en raken daardoor
meer geisoleerd wat dementie in de hand zou kunnen werken. Tocn nog met een suggestie gekomen. Fijne zondag!

Ik heb onnoemelijk veel respect voor je Shosha, ik weet weet wat dit allemaal betekent en hoe het eraan toegaat in zo'n instelling. Ik bracht mijn moeder in 2006 naar zo'n instelling. Aan de ene kant een zegen voor haar, aan de andere kant bemerkte ik
duidelijk bij haar de verwarring dat ze niet in haar eigen vertrouwde omgeving verkeerde. Voor mij als mantelzorger was het niet makkelijk, ik had enkele jaren voordat zich dit ging afspelen geen benul wat het werkelijk inhield en dat het een deel van ook
mijn leven zou worden. Dagelijks keek ik vanuit mijn kantoor in de Bankrastoren op Brentano neer, niet doordrongen van het gegeven dat ik er ooit nog eens bijna dagelijks binnen zou stappen. Ik word niet bepaald vrolijk als ik eraan terugdenk en had zelfs
af en toe moeite met de manier waarop men met mijn moeder omging. Achteraf kan ik alleen maar blij zijn en heb ik bijzonder veel respect voor het verzorgend personeel. Dat er ook vrijwilligers tussen zaten wist ik toen niet eens. Je moet het maar kunnen....
Diegenen die dit (nog) niet van dichtbij meegemaakt hebben kunnen zich niet indenken wat voor impact dit op iemands leven heeft, zowel voor de patient/bewoner als voor de mantelzorger. En die laatsten beseffen vaak niet hoe zwaar het is voor het personeel
en de vrijwilligers. Ik weet het nu wel, maar met een heleboel gemengde gevoelens. Dus nogmaals Shosha, 200% respect voor jou, jouw oma zou niet trotser kunnen zijn!