Tekst

Gisteren was het dan zover: de haringparty. Ik had wat oranje versiering op de kop getikt (hoedjes, petjes, zonnebrillen, ratels, slingers, trompetten enzovoorts) als 'gadget' voor de bewoners. Helaas was er één bewoner (die eerder heeft aangegeven erg van haring te houden) die niet zo lekker was en daarom geen haring kon eten. 

De laatste bewoner, is eigenlijk precies het beeld dat je hebt bij een lieve oma. Deze mevrouw is tevens nog goed aanspreekbaar en schijnt te genieten van kleine dingen. De vorige keer dat ik in het verpleegtehuis was, zag ik haar met een stoel schuiven door de gang. 
"Wat bent u aan het doen?" vraag ik aan haar.
"Oh mevrouw, ik zou zo graag in het zonnetje willen zitten." 
Soms is bepaalde logica bij mensen met dementie volledig weg. In één van de woonkamers staat een aantal stoelen die meer comfortabel zijn en daar heb ik mevrouw heerlijk letterlijk in het zonnetje gezet. Ogen dicht, zichtbaar genietend. 
Ik vraag mij dan af, wat zou ik zelf willen? Lekker een drankje er naast. 
"Mevrouw, wilt u misschien wat drinken?" 
"Oh, als dat zou kunnen! Een kopje koffie, dat lijkt mij heerlijk!" 
En na 2 slokjes, koffie met melk en suiker, dommelt ze lekker in slaap op de stoel. 

Aan dezelfde mevrouw vroeg ik gisteren:"Wilt u ui en zuur bij uw haring?"
"Alleen een beetje ui. Echte haring heeft niet veel nodig." antwoordde zij met een brede glimlach. Het ontroerde mij, deze kleine dappere vrouw. Voor dat ik wegliep zei ik tegen mevrouw: "U verdient het ook, u bent zo lief." 
Na afloop zei mevrouw tegen mij: "Ik heb nog nooit zulke lekkere haring gegeten. Ik kan het mij ook niet herinneren van vroeger, zulke lekkere maatjesharing."

Vandaar ook de spelling van deze blog: maatje(sharing). 
Op het moment dat u zelf niet meer in de gelegenheid bent om zelf er op uit te gaan om een haring te halen, is het handig om een maatje te hebben die dingen (uit)deelt als haring.