Tekst

De kleine dappere vrouw is inmiddels alweer 98 jaar.
“Hoe gaat het met u?” vraag ik.
“Goed, ik leef nog,” antwoordt zij met een lieve glimlach. “maar ik weet niet hoe lang nog.”
“Dat zei u een aantal jaar geleden ook.” grinnik ik.
“Je bent een tijd niet geweest. Was de laatste tijd niet 2 weken geleden?” vraagt zij aan mij.

De laatste keer was wel langer dan 2 weken geleden. Hoe komt de kleine dappere vrouw daar nu bij? Dan denk ik na. Normaal gesproken kom ik elke 2 weken. Dat heeft zij dus wel goed onthouden.

Dan kijk ik naar de puzzel die wij hebben gekregen van rederij Blue Boat Company tijdens de rondvaart ter gelegenheid van haar 96^e verjaardag.
“Mooi, hè, die heb ik van mijn broer gekregen tijdens de rondvaart voor mijn verjaardag.”
Haar broer was niet mee, alleen de kleine dappere vrouw, haar neef, zijn echtgenote en ik.
“Uw broer was niet mee. Wij waren toen met z’n vieren, met uw neef en zijn vrouw.”
Het is even stil.
“Het is wel goed van mij hè, dat ik wel heb onthouden dat ik een rondvaart heb gemaakt.” glimlacht zij verlegen.

“Gaan wij als het weer mooi weer is lunchen aan het strand bij Huis ter Duin?” vraag ik.
“Ja, leuk. Gaan wij dan weer met jouw auto?”
Ik verbaas me elke keer weer hoe scherp de kleine dappere vrouw soms kan zijn. 

“Hoe gaat het met je werk?” vraagt zij belangstellend.
“Goed,” zeg ik. “alleen ik heb momenteel een klant die niet op tijd betaald.”
“En wist je dat van te voren?”
“Eh,” hakkel ik. De kleine dappere vrouw legt de vinger wel op de zere plek. “nou, niet echt.”
“Als je iets koopt moet je het betalen. Wat als je naar de supermarkt gaat moet je ook meteen afrekenen. En als je iets niet kan betalen dan moet je het niet kopen.” klinkt resoluut uit de mond van de frêle dame.

“Ik heb een idee. Als de klant volgende keer weer niet betaalt, dan laat ik u wel met hen telefoneren.”
“Dát overleggen wij te zijner tijd wel.” antwoordt de kleine dappere vrouw met een lieve glimlach.