"Zon, zee en strand"

Vandaag is de dag. De kleine dappere vrouw en ik gaan naar Huis ter Duin. 
Als ik in de woonkamer kom, zie ik haar al zitten. Anders gekleed dan normaal.
Een lichtgroen gestreept colbertje. De verpleging heeft ook hun best gedaan om haar voor deze dag speciaal te kleden. 

"Gaat u met mij mee naar uw kamer? Ik heb nog een kleine verrassing voor u." 
Als zij in haar stoel zit, overhandig ik het kleine pakje omhuld met goudkleuring inpakpapier.
Er zit een makeuptasje in met spiegeltje, blush, lippenstift, ogenschaduw, potlood, make-up afhaaldoekjes en gezichtscrème.

"Is dit allemaal voor mij? Ik kan je nooit terugbetalen."
"Hoeft ook niet hoor, kleine dappere vrouw. Ik heb ervoor gespaard." 
"Dat bedoel ik niet. Ik bedoel..." 
"Kleine dappere vrouw, ik vind het zelf toch ook leuk om naar het strand te gaan?" 
Verlegen glimlacht zij. "Zal ik de make-up voor u aanbrengen?" 

Na dat de make-up is aangebracht kijkt de kleine dappere vrouw in de spiegel.
Het blijft even stil.
"Wat vindt u ervan?" vraag ik vol verwachting.
"Ehm. De ogenschaduw is wel wat veel."
"Zal ik wat eraf halen?"
Daarna kijkt de kleine dappere vrouw tevreden naar het resultaat.
Tijd om te gaan. 

Op weg naar Noordwijk praten wij over alles en nog wat. De kleine dappere vrouw is aangenaam en innemend gezelschap. Voor dat wij het weten staan wij bij de receptie bij Huis ter Duin. 
De conciërge heeft van te voren geregeld dat wij met een shuttel bus naar beneden en terug worden gereden naar Breakers Beach House aan het strand.
Wij genoten van een hele smakelijke lunch met uitzicht op het strand en de zee.
Na de lunch besluiten wij naar het terras te gaan, lekker buiten in de zon. Ik weet dat de kleine dappere vrouw van de zon houdt. Wij hebben wat tijdschriften mee, maar de kleine dappere vrouw zegt: "In de zon zitten is voor mij al voldoende."

De kleine dappere vrouw heeft bekijks. Mensen praten met haar en heffen hun glas op haar.
Een man mompelt: "Ik weet niet of ik uw leeftijd bereik, maar wat goed om u hier te zien."

Wij besluiten een glaasje wijn te nemen en proosten. 
"De laatste keer was op mijn verjaardag in januari." gniffelt de kleine dappere vrouw.
Plotseling schrikt zij.
"Ik heb geen geld. Heb jij geld bij je?" 
"Ik bel het verpleegtehuis wel even dat wij later komen en nog even moeten afwassen."
Met grote ogen kijkt zij mij aan. 
"Grapje hoor, kleine dappere vrouw. Ik heb voldoende geld bij me." 

Voor dat wij weggaan gaat het alarm op mijn telefoon af. 
"Kleine dappere vrouw, u moet uw medicijnen nemen."
Ik haal het kleine zakje met pillen tevoorschijn.
"Jij mag ze nemen. Ze zijn allemaal voor jou." knikt de kleine dappere vrouw vriendelijk.
Ik kijk naar de omschrijving van de medicijnen en glimlach.
"Dat kan echt niet hoor. Ik moet nog rijden. U moet de medicijnen innemen, anders mag u nooit meer met mij mee en krijg ik op mijn kop van het verpleegtehuis." 
"Oké." besluit zij een grote slok water nemend. "Maar de laatste is voor jou hoor!"

Als wij weer terug zijn in het verpleegtehuis knikkebolt de kleine dappere vrouw van de slaap.
"Ik ben best wel moe." zegt zij.
"Ik ook hoor. Het zal komen door de zilte lucht van de zee."
"Dat zal het zijn." glimlacht zij tevreden. 

Met dank aan de kleine dappere vrouw, de goede service van Huis ter Duin en foto's met toestemming van de familie🙂