Tekst

Mevrouw Grumpy heeft een nette lange rok aan met een dunne trui. Daaronder draagt zij speciale schoenen met klittenband. Het zijn van die schoenen die het moeilijk maakt om uit te glijden. Ze heeft een wilde bos grijs haar die alle kanten op staat met enkele donkere zwarte haren er tussen. Ik zie die namelijk zitten als ik haar haar kam. Als mevrouw Grumpy gaat staan, een beetje krom, is zij kleiner dan ik.

In het begin hield ik een beetje afstand van mevrouw Grumpy. Deze oudere dame kan namelijk heel stuurs kijken en ook wel boos zijn. Eigenlijk laat zij het dan ook niet bij kijken, er ontvallen ook weleens wat woorden.

De laatste tijd kan ik het goed met mevrouw Grumpy vinden. Wij hebben elkaar beter leren kennen. Ik denk dat mevrouw Grumpy meestal ‘grumpy’ wordt als zij in de war raakt. Maar als je haar arm dan aanraakt, zachtjes in knijpt en lief naar haar lacht, dan raakt zij ook snel uit deze stemming. Mevrouw Grumpy kijkt mij dan aan, knijpt dan beide ogen dicht en zegt: “Wij zijn brave meisjes” en knipoogt grootmoederlijk.

Mevrouw Grumpy heeft altijd haar eigen verhalen. Een wirwar van vertelsels over haar familie, er is iets gebeurd of er is iets zoek. Of dan zegt ze: “Ik weet het niet,” en heft haar handen in de lucht “weet jij het?” vraagt zij dan aan mij.

Ik hef mijn handen ook in de lucht, ik weet het ook niet. Maar mevrouw Grumpy lijkt blij te zijn met deze reactie. Blijkbaar vindt zij steun aan dat ik het ook niet weet.

Haar armen kruist ze over haar lichaam, alsof ze mij knuffelt en wiegend lacht zij. Ook zwaaien wij soms naar elkaar en wuift zij kuskandjes toe. Als wij nu bij elkaar zitten zegt mevrouw Grumpy: “Het is gezellig.”

Het is ook gezellig. Mevrouw Grumpy is eigenlijk heel lief.